Urodziłam się 16 stycznia <🎈🎈🎈 – kleks > w Warszawie jako drugie dziecko polonistki i inżyniera elektronika. W rodzinie nie było znanych tradycji muzycznych, mama wprawdzie miała ładny głos ale fałszowała strasznie, a śpiewała ciągle, tato natomiast nie śpiewał nawet przy goleniu ale prawdopodobnie miał niezły słuch. W domu stało stare pianino marki Wolkenhauer, odzyskane przez tatę za butelkę spirytusu… od Rosjan, którzy – podczas repatriacji rodziców z terenów Białorusi do Polski – chcieli je porąbać na opał. Tato owo pianino stroił sam, używając miernika częstotliwości przy strunie głównej a pozostałe struny dostrajał “na ucho” na zasadzie wyeliminowania interferencji dźwięku, które były dobrze słyszalne….. Starszy brat też nie śpiewał przy goleniu, za to słuchał namiętnie zespołu The Beatles…….
Jeśli chodzi o te rodzinne muzyczne talenta, to chyba niestety byłam ich jedyną spadkobierczynią…. podsłuchałam kiedyś moich bratanków jak na rodzinnej działce za Konstancinem próbowali śpiewać polski hymn ….. Nie powiem, żebym była wciśnięta w bruzdę świeżo zaoranej ziemi z wrażenia….. raczej z szoku….. ale może ludzie, którzy śpiewają wszystkie melodie na jednym dźwięku są dużo szczęśliwsi od tych z absolutnym słuchem?…
Pianino Wolkenhauer miało tzw. strój wiedeński, czyli grało i brzmiało pół tonu niżej. Całe moje życie aż do rozpoczęcia studiów w Akademii Muzycznej byłam z nim bardzo mocno związana aż do dnia, gdy rozpadło się jego serce, czyli stalowa rama. Prawdopodobnie była naruszona podczas słynnej ucieczki z Białorusi, a jego droga była bardzo długa, ponieważ pojechało z tatą i jego rodzicami aż do Świebodzina….. Przetrwało tam całe studia taty w Poznaniu i Wrocławiu aż wylądowało w Warszawie……
Moje pionierskie CV chciałabym zakończyć konkluzją, iż z powodu tego stroju wiedeńskiego do dziś śpiewam wszystko pół tonu niżej na co zwraca wyjątkową uwagę i często to podkreśla w swoich felietonach pewna pani, nazywając to po prostu fałszowaniem.
😎😎😎😎😎😀😀😀😀😀😛😛😛😛😛
Leave a Reply